روزگاری را در کنار یکدیگر گذراندیم
تو را در آغوش خود پروراندم،
تو زیباترین و دوستداشتنی ترین مخلوقم بودی،
تمام دنیایی که در آن امن نگه ت داشته بودم میدانست .. که من و تو چقدر عاشق یکدیگریم،
تو محبوب ترین بنده و من امن ترین خدا برای تو بودم،
هزاران سال که گذشت .. زمان رفتن رسید،
تو عازم سفر به زمینی بودی که میدانستم سخت و سرد است،
با دلی نگران اما سرشار از امید و اعتماد راهی ات کردم،
دردناک بود،
که باید از هیچ شروع میکردی،
تو در آن سر دنیا،
درحالی که مرا از یاد برده بودی،
گیج و سرگردان سفرت را آغاز کردی،
تمام مدت در حال تماشایت بودم،
نمیدانی چقدر دلتنگ زمان هایی بودم که همینجا، در کنار خودم و در آغوش خودم بودی،
حال من تنها کسی بودم که آن عشق و محبت را به یاد می آورد،
تو درون آن دنیای سرد و سخت گم شده بودی،
قلبت جای خالی من را احساس میکرد،
اما تو به یاد نمی آوردی،
تنها درد این فراموشی بود که برایت مانده بود،
نمیخواستم درد کشیدنت را ببینم،
تلاش کردم تا به یاد آوری،
محبت بینمان، عشق بینمان را در قلب اطرافیانت گذاشتم،
ولی تو سرگردان تر از آن بودی که ببینی،
دلتنگ روز هایی که درآغوشم بودی .. جسم خسته و ضعیفت که میان باد و باران بی دفاع ایستاده بود را نظاره میکردم و پا به پایت اشک میریختم،
به یاد آور،
به یاد آور چقدر عاشق بودیم،
چقدر عزیز بودی برایم،
چقدر آرامش داشتیم در کنار یکدیگر،
من هنوزم دوستت دارم، هنوزم برایم عزیزی، هنوزم به دنبال فراهم کردن آرامش تو ام،
اما چه تلخ،
که در آخر .. تو به نفرت از من رسیدی،
و من،
با دلتنگی و عشقی که انتها ندارد،
هنوز منتظر بازگشت تو ام،
هنوز تمام مدت به تماشایت مینشینم،
تا مبادا تنهایی درد بکشی،
یادت باشد ..
هز زمانی که با قلبت مرا به یاد آوردی ..
آغوش من برای بازگشتت .. بازِ باز است ..
